هر آدمی رنگی دارد

هر آدمی با یک رنگ متولد می شود،

و وقتی بزرگ می شود آن یک رنگش می شود هزار رنگ

گاهی رنگ هایی به خود می گیرد که حتی اسمی ندارند

و تو نمی دانی آن رنگ چه رنگی است

و چگونه باید توصیفش کنی

آدم ها وقتی کوچکند یک رنگ دارند،

و هر حالتی به خود بگیرند باز هم یک رنگ دارند

اما وقتی بزرگ می شوند،

هر حالتشان رنگی دارد

مثلاً وقتی لبخند می زنند آبی اند

وقتی راه می روند سفیدند

وقتی گریه می کنند خاکستری اند

وقتی می دوند قرمزند

وقتی اندوهگینند زردند

وقتی ...

و هر آدمی هر حالتش یک رنگ دارد متفاوت از بقیه ی حالت ها و دیگران

مثلاً من لبخندم آبی است

تو لبخندت نارنجی است

او لبخندش قرمز است

و ...

قشنگی این دنیا به رنگی بودن اش است

و به رنگارنگ بودن آدم هایش

شاید بگویی یک رنگی کودکی زیباست و رنگ به رنگ شدن بزرگسالی،نازیبا

اما بهترین حالتش این است که فکر کنی رنگارنگ بودن آدم ها زیباست

رنگارنگ بودن تفاوت ایجاد می کند،

و این تفاوت به تو حس می دهد،حس های مختلف

و ما با هم دوستی می کنیم بر پایه ی همین رنگ ها،

همین تفاوت ها،

همین حس ها